Door te schrijven over wat er is gebeurd kijk je met een soort afstand naar je emoties en denk je erover na vanuit dat perspectief. Je zoekt naar verklaringen: waarom voelde je je zo? Wat heeft je zo geraakt? Wat maakte dat je zo boos was op de dokter?

Door er op afstand naar te kijken kun je ook onderzoeken wat jou op de been hield. Zo’n herinnering geeft kracht en biedt aanknopingspunten voor een verhaal waarmee je verder kunt, aldus Gerben Westerhof en Ernst Bohlmeijer, de bedenkers van de ‘levensverhaalmethode’.

We kunnen ernstige situaties nog ernstiger maken door de verhalen die wij onszelf over die situatie vertellen.

Met Lutografie gaan we vanuit verschillende perspectieven kijken naar het overlijden, naar het leven van jou met je overleden dierbare.

Verhalen helpen je om betekenis te geven aan ervaringen en je te oriënteren op je leven. Die verhalen zijn er vooral op het moment dat er ingrijpende gebeurtenissen plaatsvinden. Door verhalen proberen we te begrijpen wat ons is gebeurd. “Waarom kreeg zij die ziekte”? “Waarom moest hij dood”? Het gaat om autobiografische verhalen die te maken hebben met het vermogen van mensen om op zichzelf en hun eigen leven te reflecteren.