Uit onderzoek blijkt dat we verschillende soorten herinneringen kunnen hebben: open en gesloten. De gesloten herinneringen die bekijken we vanaf een afstandje en vaak voelen we daar niet zo veel bij. Het zijn ‘gewoon’ herinneringen. We hebben ze verklaard en begrepen, ze zijn opgelost. De open herinneringen daar zijn we nog niet klaar mee. Ze roepen vaak nog vervelende emoties op. Het lukt dan niet om er afstand van te nemen.

Uit onderzoek blijkt ook dat we ons vaker met open herinneringen bezighouden dan met gesloten herinneringen. Dit herkennen we vast. Een open herinnering kan ons behoorlijk dwarszitten.

De Amerikaanse onderzoeker Timothy Wilson zegt in zijn boek De verhalen van ons leven dat het grote verschil tussen gesloten en open herinneringen de mate is waarin we een zinvolle betekenis aan de gebeurtenis kunnen geven.

Nu is er in rouw weinig zinvols te vinden in het overlijden. Het kan jaren duren voor iemand op enige manier een soort van betekenis kan geven aan een overlijden. Die betekenis hebben we ook nodig om het verleden te kunnen dragen.

Zo zeg ik zelf altijd: "Als Jos in 1995 niet was overleden, was ik nooit geworden wie en wat ik nu ben. Dat betekent niet dat ik het goed vind dat hij overleden is, het betekent voor mij dat ik een zinvolle betekenis aan zijn dood heb gegeven.